Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Haru]

__________________
Ale złapał ;-;
I TO TY HARU ZRZUCIŁAŚ! Haru ściągnął XD

[Karo]

- Nic.. takiego - mruknęła. - W sumie, chyba muszę lecieć, obiecałam komuś, że przyjdę.
Liznęła lekko basiora po pysku i wybiegła.

Oj cicho, Karo lubi zmyślać. xD

[Ian]

- Eść. - walnąłem Garetha łokciem i znów ruszyłem pod 'moje' drzewo. Mgliście zastanowiłem się, co porabia moje rodzeństwo. Pół-demon przeciągnął się. Machnął ogonem, zwalając mnie z łap, po czym zaśmiał się i zwiał (nie wyszedł ;-;). Warknałem tylko za nim, zbierając kości z ziemi.

[Ian]

Otrzepałem się, uspokajając się nieco. Ziewnąłem, po czym o mało nie połknąłem języka, słysząc za sobą demoniczny chichot Garetha.

[Ian]

Spojrzałem spod byka na Gareth'a i wyszedłem. Wyszczerzył się w uśmiechu, wybiegając truchtem za mną.

[Elizabeth]

Elizabeth cichym i spokojnym krokiem wsunęła się na tereny łąki z zamiarem sfotografowania kilku zwierząt. Znalazła odpowiednie miejsce, w którym mogłaby przystanąć. Przygotowała aparat, a następnie rozejrzała się. Na drzewie nieopodal znajdowało się niewielkie gniazdo wróbli. Beth zaczęła cykać zdjęcia.

[Alice Chamberi]

Od kilku godzin włóczyłem się bez celu po okolicznych terenach. Moja agentka, Kate, jak zwykle zostawiła mi auto ze wszystkimi moimi gratami i bez pożegnania wsiadła w samolot razem z całą resztą moich tak zwanych "przyjaciół", ale przedtem dokładnie mi wyjaśniła na kiedy i gdzie tak właściwie mam się stawić z całym moim dobytkiem w postaci kilkunastu instrumentów rozrzuconych niedbale w jej Chryslerze - ponieważ tylko ona zawsze znała cały plan i praktycznie nigdy nie widziała sensu w dzieleniu się nim ze mną. Co w sumie popierałem, znając moją pamięć.
Także teraz zamyślony, wiedząc, że mam sporo czasu zanim ponownie będę musiał ruszyć w trasę, przemierzałem szybkim truchtem las w postaci wilka, dopóki wiatr się nie zmienił, przynosząc mi wiadomość o pobliskiej polanie. Niewiele się nad tym zastanawiając, ruszyłem w tamtym kierunku, aby już po chwili stanąć na niewielkiej górce i wpatrzyć się prosto w słońce.

[Elizabeth]

Po zrobieniu miliarda (no dobra, nie przesadzajmy) - około 20-30 zdjęć Eliza rozejrzała się po okolicy w poszukiwaniu czegoś innego do sfotografowania. W końcu nie samymi zdjęciami ptaków człowiek żyje, nie? Po krótkiej chwili rozglądania się zauważyła posturę czegoś jakby... wilka? Ciężko jej było stwierdzić, to "coś" stało tak bardzo przy słońcu że nie była w stanie stwierdzić co to było. Uznała, że podejdzie i sprawdzi, w końcu - stworzenie nie stoi na dwóch nogach więc to nie będzie człowiek, więc nie będzie narażona na ewentualną rozmowę. Nie chcąc też za bardzo zbliżać się do tego czegoś przemieściła się trochę w lewo, tak by słońce nie przeszkadzało jej w robieniu zdjęć. Stanęła nieruchomo i zaczęła robić zdjęcia.

[Alice Chamberi]

Stałem w miejscu, jak zahipnotyzowany gapiąc się wciąż prosto w słońce bez mrugania. Starałem się nie ruszać i wyciszyć, aby móc w pełni skoncentrować się na otaczającej mnie przyrodzie, z którą tak bardzo zżyty byłem, szczególnie gdy przybierałem moją wilczą postać. Nie znajdowałem się teraz co prawda w Mrocznej Puszczy i nie miałem już nad czym czuwać, ale w żadnym stopniu nie przeszkadzało mi to w próbie połączenia się z tym, o co dbałem od zawsze i co od równie długiego czasu było mi jedynym towarzyszem przez długie trzy miesiące w ciągu każdego roku spędzanego w Kompleksie Imindel. Teraz, gdy moje rodzeństwo odmówiło dalszego wykonywania swoich obowiązków, i ja postanowiłem oddalić się nieco i zająć się własnymi sprawami, nieco obejrzeć świat, można by rzec. Stałem zatem dalej, jedynie uśmiechnąłem się w duchu, słysząc jak w odpowiedzi na moją wiosenną aurę ptaki zaczynają kwilić, a rośliny wokół mnie wyciągają liście i pędy w moim kierunku. No, to właśnie lubiłem. Wiosna, okazjonalnie lato. A nie zima. Moim skromnym zdaniem całą zimę powinno się spędzać w krajach, gdzie nie ma jej wcale, ale niestety mojego skromnego zdania zazwyczaj nikt nie chce słuchać.

Myśląc dalej tym tokiem, posadziłem tylko bezwiędnie mój puszysty w tej chwili tyłek na ziemi, aby za chwilę wyprostować się na tylnych łapach na całą wysokość moich teraz-już-ludzkich 187 centymetrów. Zanim zrobiłem cokolwiek innego oczywiście musiałem sprawdzić dłonią, czy aby na pewno moje włosy układają się tak, jak należy, a następnie z miną surowej guwernantki oparłem ręce na biodrach i ponownie wpatrzyłem się w słońce wzrokiem bazyliszka, ani myśląc zrobić cokolwiek nieco bardziej pożytecznego niż kontemplowanie przyrody wokół mnie.

[Elizabeth]

W trakcie robienia zdjęć Beth zobaczyła coś... dziwnego? Nie mogąc stwierdzić co się właśnie stało Eliza przejrzała zrobione zdjęcia w aparacie. Jakim cudem na miejscu wilka pojawił się... człowiek? To jest niemożliwe. Co chwilę przerzucała jedno zdjęcie na drugie. Jest wilk, jest człowiek, wilk, człowiek, wilk, człowiek. Ale... KIEDY? Przecież ona stała tam ciągle i cały czas robiła zdjęcia. To jest... dziwne. Starając się zrozumieć co się stało przez kolejne kilka minut przeglądała zdjęcia.

[Alice Chamberi]

Całkowicie nieświadomy tego, co się działo kilkanaście metrów za mną, potoczyłem wzrokiem po małej polance wokół mnie jak król po swoich włościach. Nie żebym kiedykolwiek był właścicielem chociażby ogródka o wymiarach 2x2, ale tym nie zamierzałem sobie zaprzątać głowy. Jak zresztą i tym, że w żadnej mierze ta polana nie należy do mnie i raczej nigdy nie będzie, choćbym był ostatnim człowiekiem na ziemi. Tej ziemi, oczywiście, ponieważ o ile mi było wiadomo, bywałem i na takich, na których rzeczywiście byłem jedyną żyjącą istotą. A przynajmniej tak twierdziła moja starsza siostra, Winter Lord, ale mocno i uparcie trzymałem się przekonania, że jak czegoś nie pamiętam, to tego nie było i kropka, koniec dyskusji. A każdy, kto mnie znał, wiedział, że jak ja się na coś uprę, to nie ma zmiłuj - przegadałbym bogów, byle mieć ostatnie słowo. Szkoda tylko, że mogła mieć rację - co przyznawałem z niechęcią wielką niczym niezmierzony ocean - ponieważ po moim wypadku część wspomnień zdołała mi zbiec i nijak, ni groźbą, ni prośbą, nie udało mi się ich przekonać, aby powróciły. Co nie znaczyło, że nie będę dalej próbował, oczywiście. Z determinacją malującą się w czarnych oczach znów posłałem słońcu spojrzenie spod byka, jakby to była jego wina, po czym zacząłem tykać nogą jakiś chwast, który pięć sekund temu wyrósł tuż obok mnie i teraz gładził liściem mojego wojskowego buta.

[Elizabeth]

Podczas przeglądania zdjęć nie wywnioskowała nic co mogłoby ją nakierować na rozwiązanie całej tej sytuacji. Uznała, że zrobi jeszcze kilka dodatkowych fotografii, później w domu je wywoła i wtedy będzie się zastanawiać jak gdzie i kiedy zniknął wilk. Ale coś tu jeszcze było nie tak. Czemu w miejscu, w którym stał mężczyzna bez powodu zaczęły rosnąć rośliny w zastraszająco szybkim tempie? Co tu się działo?

[Alice Chamberi]

Nuda. Nuuuda. Nic się nie działo. Nic. Absolutnie nic. Gotów już byłem zacząć się kłócić z nachalnym chwastem, ale zamiast tego westchnąłem tylko ciężko i zaryłem czubkiem buta w ziemię, jakby od tego zależało moje życie. Może zresztą zależało, nie mnie oceniać. Tak czy inaczej, zaczynało mi się nudzić coraz bardziej, więc aby nie zacząć wypisywać dziwnych wiadomości do przyjaciół rozsianych po różnych światach, postanowiłem skupić się na tych, których miejsce pobytu na tej ziemi znałem na jakieś 98%. Byłem pewien, że Alice mówiła mi, że jej siostra przebywała tu niegdyś (ale co tu robiła, to już nie łaska powiedzieć), a więc można było z tego wywnioskować, że mają tu w mieście bar. A jak mają bar, to tylko taki, gdzie Alex Saudare opróżnia regularnie wszystkie półki z alkoholem i z całą pewnością znajduje się tam przez większość czasu. Nie miałem co robić, nudziło mi się, a dwa chwasty obok mnie pokłóciły się między sobą o moją luźno zwisającą sznurówkę, więc stwierdziłem, że zbliża się już pora, aby się powoli wymiksować z tego interesu.

[Alex]

Gdzieś w okolicy rozbrzmiał skrzekliwy, niemal histeryczny śmiech, i na łąkę wtarabaniły się, potykając o własne nogi i podtrzymując siebie nawzajem, dwie kobiety. Alex paplała coś niezrozumiale, na wpół do swojej towarzyszki, na wpół do swoich butów, wymachując przy tym dziko rękami.
-No i on wtedy mówi... "ale ty jesteś monocho...mono...chromo...momatyczna", a ja na to... "a ty głupi, więc i tak wygrałam"...

[Meksyk]

- Właśnie tak.. T-taak! - potakiwała koleżance, wyłapując właściwie dopiero co drugie zdanie.
Potknęła się po raz kolejny, po czym stanęła jak w ryta. Wyciągnęła rękę, żeby zatrzymać Alex.
- Ty-yy, patcz.. - syknęła z przejęciem - to na pewno... Ten zoczony ssmok.
Po czym popchnięta swym instynktem skąpej poławiaczki jaszczurek ruszyła w kierunku wypatrzonej osoby. W takim tempie, że nawet mogłaby ujść za trzeźwą.
Stanęła przed kobietą, a właściwie przed jej obiektywem, przyglądając się z uwagą.